Anoniem is hulpverlener en heeft een traumatische ervaring op haar werkplek

In juni 2016 ging het licht uit. Ik moest me ziek melden op mijn werk. Een zoektocht naar passende hulp startte. Zo kwam ik in januari 2017 terecht in de antroposofische ggz.
Daar werd in de ochtend een programma aangeboden in de tuin. De tuin begeleiding sloot ’s ochtends aan en vertelde over de klussen voor die dag. En dan mocht je kiezen. Zo zette ik kerstbomen terug in de aarde en snoeide ik wilgen en bessen struiken met veel zorg en plezier.

Op 1 ochtend ging het niet zo lekker. De tuin begeleidster kwam naar me toe en vroeg wat er was. Onze conclusie was dat ik vaak (eigenlijk meestal of altijd) te snel ga. Ze nam even tijd en zei… Ik zoek een passende klus voor je. Even later stond ik geëmotioneerd en verwonderd de kopjes van de tulpen, die te vroeg hun kopje boven de aarde lieten zien, weer liefdevol te bedekken.

En zo ontdekte ik de helende kracht van en mijn liefde voor werken in de tuin.
In juni van datzelfde jaar vond ik een therapeute die zei dat ik in de regio daginvulling moest hebben voor de behandeling zou starten. En zo ging ik op zoek naar een tuin, via de stage site van de Warmonderhof  (iedereen die me begeleidde was daar geweest dus ik was nieuwsgierig) vond ik een tuin in de regio.

Mijn eerste contact poging werd heel snel beantwoord. Vol zenuwen, zo’n nieuwe plek blijft spannend, ging ik naar stadstuinderij BuitenLeeft. Ik werd warm, pff het was 25°+, ontvangen door een vrijwilliger. Iets later ging ik samen met Margriet en de vrijwilliger in de schaduw in gesprek. Ik voelde me gelijk enorm welkom. Iets dat ik nog steeds moeilijk te ontvangen vind.

Na het gesprek wilde ik aan de slag!! Margriet maakte de afspraak dat ik een uurtje mocht komen, nou ja zeg… (Ik kon heus wel meer.. Of eigenlijk niet. ..)
Langzaam bouwde ik op van 1 uur naar een paar dagen.

Langzaam bouwde ik op van 1 uur naar een paar dagen

Na wat gezamenlijk zoeken, stelde Margriet voor dat ik een vast plekje kreeg, de kruidentuin. Waar ik niet verantwoordelijk voor was, maar wel mocht ervaren dat ik zelfstandig kon werken. En dat na een paar uur er resultaat zichtbaar was. Ik maakte het pad wildkruid vrij, zoals de hobbels in mijn ziekte traject. En de peterselie, selderij, koriander en bieslook kregen ruimte nadat ik het wildkruid weg haalde, ze haalden opgelucht adem en groeiden. En ik zei tegen Margriet dat ik wat kleur miste en dat de geur van lavendel me zo had geholpen afgelopen jaar. Een paar dagen later had Margriet lavendel gekocht, die ik met liefde aan de aarde toe vertrouwde.

In de bedden naast mijn vertrouwde kruidentuin stonden boontjes. Toen er nog meer mochten worden gezaaid, werd mijn wereld in de tuin voorzichtig een beetje groter.
En zo heb ik inmiddels wilgen en appelbomen gesnoeid, in de stromende regen boontjes geoogst, bieslook geknipt, bedden gelopen en nieuwe boontjes geplant en gezaaid. (En nog zoveel meer)
Als ik een slechte dag heb en geen ruimte voor voorzichtig, heeft Margriet altijd een passend alternatief. Als het allemaal te veel is en ik drink alleen een kopje thee, of ik schoffel een bed, alles is goed.
En ook na een jaar zegt Margriet nog elke ochtend ‘wat fijn dat je er bent’. En dat maakt het allergrootste verschil!

Vanaf de start neemt Margriet de tijd om naar mijn verhaal te luisteren

Vanaf de start neemt Margriet de tijd om naar mijn verhaal te luisteren. Dat hebben we na een tijdje omgezet in afspraken. Margriet laat me altijd, ook als ik het niet (meer) zie, zien waar de vooruitgang is, de lichtpuntjes, de groei.

Op momenten dat ik van wiebelig naar bijna omvallen ga, houden de tuin (de prachtige plek, de lieve mede vrijwilligers, de vogels en zelfs de ongewenste dieren) en de gesprekken met Margriet me op de been. In gesprekken met Margriet mag alles er zijn. Zelfs als ik dingen zeg waar een ander van zou schrikken, blijft Margriet liefdevol aanwezig.
Zonder deze plek waar ik onvoorwaardelijk welkom ben, was ik niet geweest waar ik vandaag sta. En ook vandaag is niet mijn beste dag…

Stadstuinderij BuitenLeeft is voor mij een plek:

• Waar ik verwacht word (wat fijn als er een plek is waar mensen zijn die het fijn vinden als jij er bent en je missen als dat niet zo is)
• Waar ik later kan komen als het even niet zo snel lukt
• Waar ik niets moet en ik tegelijkertijd graag veel wil…
• Waar ik aanloop tegen alles waar ik in het gewone leven ook tegen aan loop. En waar ik in alle veiligheid op mijn tempo iets nieuws uit mag proberen.
• Waar ik kan oefenen met grenzen (fysiek). Er ver over heen (omdat het in mijn hoofd af moet) of juist rust op kan zoeken
• En samenwerking, met wie ik dat wel en niet wil. Hoe ik communiceer en wat ik wel of misschien niet vertel. Wat van mij is en wat van de ander. Waar ik de verantwoordelijkheid voor kan nemen of dragen en wat niet van mij is.

Stadstuinderij BuitenLeeft is voor mij een plek waar ik kan oefenen met grenzen